[Recenzja Muzyka] DEPECHE MODE - Delta Machine

Nowa płyta Depeche Mode jest tym, czego zapewne oczekiwali od nich wierni fani, ale nie do końca tym, na co czekali nowi. Ja się zaliczam do tych drugich - głównie za sprawą dwóch poprzednich płyt "Playing the Angel" (2005) i "Sounds of the Universe" (2009) - wtedy do mnie dotarło, jak wielki mają w sobie potencjał melodyczny - myślałem więc, że na nowym krążku bardziej go wykorzystają.

Depeche Mode prezentuje 2 nurty swojej twórczości - przedstawicielem pierwszego to utwór z 1994 r,"I Feel you", a drugiego np. "Free Love", "Jezabelle" lub teraz singlowy "Heaven" - na nowym krążku więcej jest tego pierwszego - zadziornie, z nerwową i ekspresyjną manierą, ale pozbawioną melodycznego szaleństwa. Większość utworów to surowe kompozycje syntetycznych brzmień, głębokich basów elektronicznych i ponurego, niskiego wokalu Dave Grahama.

Zdaje się, że największy wkład w melodykę Depeche Mode ma od zawsze ten cherubin blondynek Martin Gore, który od czasu do czasu wesprze Davida wokalnie swym anielskim głosikiem. To właśnie śpiewany przez niego utwór "The Child Inside", obok singlowego, w pełni przypadł mi do gustu....Graham stworzył solową płytkę i pierwszy bym się podpisał pod petycją, by taki skok w bok zrobił również Martin Gore.

  

The Child Inside

I tu muszę przyznać, że cała reszta utworów zwyczajnie przeleciała mi obok ucha mimo kilkukrotnego przesłuchiwania. Zdaję sobie sprawę, że fani będą zadowoleni choć i oni mogą poczuć się trochę zmęczeni tym syntetycznym oldschoolem i powielaniem rozwiązań melodycznych.

Nie wiem czemu ostatnio wszystkie płyty, mają dwie wersje: Standard i Deluxe - nie inaczej jest z Depechami - wersja Deluxe to 4 dodatkowe utwory (w tym całkiem dobry "Happens all the Time).....KURDE!! co to ma być w ogóle za praktyka i czemu ma to służyć? Nie wiem - na pewno "czemuś" - liczę, że może ktoś mi to wyjaśni.

Płyta to poprawne rzemiosło.

Ocena: jak się uprę to posłucham - jeśli urodziłeś się fanem to kup.

6/10 oldschoolowych synthów